از من دو-سه خط، سکوت باقی مانده!

نوعی بی خیالی هست که معمولا بعد از انتظار کشیدن های طولانی پیش می آید...

بعد از مدتها تلاش کردن 

دویدن و به در و دیوار زدن 

بعد از مدتها خواستن بی نتیجه!

یکدفعه احساس می کنی خسته ای، 

بریده ای، دیگر توانش را نداری و هیچ چیز برایت مهم نیست...

به اینجا که میرسی فقط دلت میخواهد تماشا کنی 

برایت فرقی نمیکند رسیدن یا نرسیدن...

آمدن یا نیامدن، ماندن یا رفتن...

به اینجا که میرسی

نه دلتنگ می شوی نه دلخوش...

می گویی بی خیال!

و این بی خیالی غمگین ترین حس دنیاست...!

پ.ن: یکی نوشته بود اگه خدا شاهده پس کی قاضیه؟

سکوت را تجربه کن..

. سکوت کن ...

هنگامیکه نمیدانی چه بگویی...

چه پاسخ دهی و یا چطور بگویی...

فقط سکوت کن

گاهی نگفتن شیرینتر از گفتن سخنان آشفته است که در لحظه تو را سبک میکند..

در آن لحظه سکوت کن..

یک وقتهایی سعی کن چشمانت را ببندی بر حرفای نیش دار..

سکوت کنی و ب زبانت اجازه دهی سکوت تمرین کند.‌

آن روزها ک نفهمیدی چه شد و از کجا بر سرت آوار مصیبت آمد..

کسی را مقصر نکن..

سکوت کن تا دلیل اصلی را در آرامش بیابی

دقیقه هایی ک حس انفجار در سلولهایت تو را از درون میخورد..

سکوت را تجربه کن..

که ذهنت با آرامش با قلبت مشورت کند و تصمیم درست بگیرد..

آری ....

همیشه فریاد کلید کار نیست

یک وقتهایی ...

سکوت پاسخ تمام دردها است...

هیاهوی تو از چیست؟؟!!!

قدرت تحمل هرکس را از میزان سکوتش بسنجید... 

انان که هیاهو میکنند... 

بار هیچ چیزی را بر روی شانه خود تحمل نمیکنند....