پسرونه

آتش و آب و آبرو با هم

هر سه گشتند، در سفر، همراه

عهد کردند، هر یکى گم شد

با نشانى ز خود. شود پیدا

گفت آتش، به هر کجا دود است

میتوان یافتن، مرا آنجا

آب گفتا، نشان من پیداست

هر کجا باغ هست و سبزه بیا

آبرو رفت و گوشه اى بگرفت

گریه سر داد،گریه اى جانکاه

آتش آن حال دید و حیران شد

آب، در لرزه شد، ز سر تا پا

گفتش آتش، که گریه ى تو ز چیست ؟

آب گفتا، بگو نشانه چو ما

آبرو لحظه اى به خویش آمد

دیدگان پاک کرد و کرد نگاه

گفت، محکم مرا نگه دارید

گر شوم گُم نمیشوم پیدا

«رهی معیری»